24 de febreiro, Día de Rosalía de Castro

Rosalía de Castro de Murguía, de solteira, Rosalía de Castro, nada en Santiago de Compostela o 24 de febreiro de 1837 e finada en Padrón o 15 de xullo de 1885, é unha das meirandes escritoras en lingua galega así como tamén unha das principais responsábeis do Rexurdimento literario do século XIX. O 17 de maio, Día das Letras Galegas, celébrase co gallo de ser a data de edición da súa obra Cantares gallegos (17 de maio de 1863).
> Rosalía: vida e obra
> 150 anos de Cantares Gallegos
> Escolma de textos
> "Rosalía sempre" (nun glog do blog Édelingua)
> Prólogos de CANTARES GALLEGOS e FOLLAS NOVAS

Vaite noite...

Vai fuxindo...

Vente aurora...

Vente abrindo...

 

Creación gráfica que procura un xogo de actualización da figura da poeta, 

obra da deseñadora Elba Fernández

A xustiza pola man

Aqués que tén fama de honrados na vila,

Roubáronme tanta brancura que eu tiña;

Botáronme estrume nas galas dun día,

A roupa decote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron, en donde eu vivira;

Sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;

Ó raso cas lebres dormín nas campías;

Meus fillos..., ¡meus anxos!..., que tanto eu quería,

¡Morreron, morreron, coa fame que tiñan!

Quedei deshonrada, mucháronme a vida,

Fixéronme un leito de toxos e silvas;

E en tanto, os raposos de sangre maldita

Tranquilos nun leito de rosas dormían.

-Salvádeme ¡ou, xuíces!, berrei..., ¡tolería!

De min se mofaron, vendeume a xustiza.

- Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.

Estonces cal loba doente ou ferida,

Dun salto con rabia pillei a fouciña,

Rondei paseniño...¡Ne-as herbas sentía!

E a lúa escondiase, e a fera dormía

Cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, e as mans estendidas,

Dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sen vida.

E ó lado, contenta, senteime das vítimas,

Tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... ¡estonces!, cumpreuse a xustiza:

Eu, neles; e as leises, na man que os ferira.

(Follas novas-1880)