Aínda que se ten por costume o 21 de marzo como comezo da Primavera, hoxe, día vinte, ás 5,14 horas rematou o Inverno. Cando os dous polos da Terra se encontran a igual distancia do Sol, fenómeno astronómico que ocorre dúas veces ao ano, cae a luz solar por igual en ámbolos dous hemisferios. Dá así comezo o equinocio de Primavera, estación na que o tempo é máis cálido e os días medran até o solsticio do Verán, na noite de San Xoán.
Neste día no que abrolla nova vida e as plantas botan flores e gromos, hai outra gran protagonista: a árbore. O Día Forestal Mundial ou Día das Árbores conta cunha fonda tradición: dende comezos do século pasado, celébrase con actos lúdicos e didácticos, moitos deles promovidos por centros de ensino, organismos ou concellos, coa intención de impulsar a protección e coidado das árbores.
E un día tan especial coma este tamén foi o escollido pola UNESCO, no ano 2000, para celebrar o Día Mundial da Poesía: diversa e poliédrica, a poesía leva en sí a imaxe do presente; nunca se petrifica, nunca se fai vella: é un ámbito no que as relacións co mundo e cos sentidos, coas culturas e coas linguas, se formulan unha e outra vez, con palabras renovadas. É preciso recoñecer a índole singular desta arte da palabra, que non está precisamente feita de verbas nídias e fácilmente comprensibles. Nela, o traballo do idioma destaca en tanto que produce formas novidosas e inéditas, que nada deben aos códigos lingüísticos habituais.
Para celebrar esta data, nada mellor ca ler (e sentir) estes poemas de
MANUEL MARÍA, poeta chairego que tanto gustaba
da paisaxe, das árbores e da arte da palabra.
I
Un poema é un ser vivo que anda,
respira, soña, chora, salouca,
ama, berra, centila e escurece,
cala, aborrece a mentira,
sente odio e ternura, desángrase,
fala de intimidade a intimidade
coas cousas e coa xente, suxire
mundos posibles e imposibles,
suda, cansa, sofre sede e fame,
adoece, agoniza. E nunca morre.
II
Quero ter a palabra máis sincera,
a palabra máis nobre e trascendente
que sexa, ao mesmo tempo, frol, semente,
Inverno, Verán, Outono e Primavera.
Quero a palabra pura, recendente,
fermosísima, nidia, verdadeira
que teña o ritmo varil da muiñeira
e a claridade da auga trasparente.
Quero a palabra certa cara á vida,
a palabra que fere, que aloumiña
e vai pra ave, pra nube, pra canción.
Quero a palabra núa, alporecida
e, ao mesmo tempo, lene, solermiña
que é sal nos beizos e luz no corazón.
III
Cervo, flor dun soño, tremor
emocionado da terra
cando se prepara alborazada
para recebir á primavera,
tépedo vento milagreiro
que cruzas e iluminas
á floresta, lóstrego
que deixas nos nosos ollos
a sorpresa, a camelia gris,
pura e branca da nostalxia.
emocionado da terra
cando se prepara alborazada
para recebir á primavera,
tépedo vento milagreiro
que cruzas e iluminas
á floresta, lóstrego
que deixas nos nosos ollos
a sorpresa, a camelia gris,
pura e branca da nostalxia.
Cervo feito de luz, orballo,
claridade de alba, símbolo
do meu perfecto amor maduro
de anceios, de soños e de sedes:
gallopa novamente ó meu
cansado corazón esgarecido
para que poida sentir
unha vez máis, só unha vez,
á xuventude
florecendo de novo no meu sangue.
IV
Agromou a folla. Naceu
para ollar con asombro
ao universo e para
clarificar á Primavera.
Escoitou a música
enfebrecida e delicada
dos paxaros. Tremeu
de desexo e de paixón
cos agarimos mainos
e sutís da brisa
recendente e invisíbel.
Contemplou enviso
a máxica floración
de todo canto existe.
Deuse ao estío.
Ao chegar o Outono
desprendeuse da árbore
que a ataba e, sen máis,
botouse mundo adiante.
Facer poesía non é tan difícil. (Preme aquí > Construir poesia)
Felipe este é un poema que encontrei e que me gustou moito :
ResponderEliminarFalo coa miña lingua irada,
coa rabia da brétema nos ollos,
coas palabras-farrapos culpantes
de tanto ladroício, coas bágoas,
o ferro, o veneno, a auga turba,
a lama dos pozos sen peitoril nin dono,
a fereza dos cazadores doutrora
-os que amansaban falcós e miñatos-
coa fala dos saqueadores de eirexas,
a lingua maldita dos asasinos,
dos saltadores de camiños,
de tódolos bandoleiros sen perdón
e dos guerreiros mercenarios,
a fala muda dos pobres de pedir
e dos guerreiros mercenarios,
a fala muda dos pobres de pedir
e dos cás escorrestados da lareira.
Falo coa miña fala vagamunda,
cos berros das mulleres no parto,
coa voz de cada condenado deste mundo,
de cada exiliado da vida.